Dag 13
De zondagmorgen begint weer zonnig en ook lekker warm. Het is pas maart en de kille bergwind die de
afgelopen dagen enigszins aanwezig was is tot rust gekomen. De morgen brengen we door bij het zwembad
en volgen de televisie activiteiten van de TRT met andere gasten en artiesten. Deze keer gaan de
interviews voornamelijk over de citrus-teelt in dit gebied. Om 11.00 is het allemaal weer voorbij,
zit de koffie er bij ons in en bekijken we nog maar eens de winkeltjes die zich bij de lounge van het
hotel bevinden. Van de beauty-salon, de kapper, de sauna, de fitness en het binnenzwembad hebben we
geen gebruik gemaakt. Wel van de Internet unit om onze mail te bekijken. Altijd handig om te weten wat
zich thuis afspeelt.
Na de lunch gaan we op zoek naar de 'juweeltjes' die zich op ongeveer 4 kilometer afstand van het
hotel bevinden. We huren daarvoor geen fiets, (ook mogelijk in een dependance achter het tweede gebouw)
maar gaan met onze 'benenwagen'. De lange rechte weg even voorbij het hotel gaat langs sinaasappel
plantages en onderweg worden ons ook sinaasappels aangeboden. We vinden het wat lastig dragen en slaan
het vriendelijke aanbod af. Het is plezierig om te zien hoe aardig iedereen reageert. Er wordt druk
gezwaaid en naar ons gelachen. De huizen die we langs de weg zien stralen beslist geen luxe uit. Na
4 kilometer moeten we kiezen, rechtsaf of linksaf. We kiezen voor links en dat is maar goed ook. Langs
deze weg lopen 2 geiten-hoedsters met een flink aantal geiten. Ze vragen waar we logeren en vertellen
dan trots dat ze de geitenkaas leveren aan Hotel Presa di Finica. Leuk, zo'n gebrekkige communicatie.
We vragen of we een foto mogen nemen en direct moet ik (Mieke) erbij komen zitten om met hen op de foto te gaan. De Lira's die we geven pakken ze met graagte aan. Ongeveer 500 meter verder zien we langs de weg de resten van een Romeins theater. We worden aangesproken door een Turkse heer, netjes in het pak. Hij is de 'Chef' en blijft bij ons lopen. In gebrekkig engels probeert hij het één en ander te vertellen over de opgravingen en loodst ons mee door een hek waar de restanten liggen van een nederzetting en een kerk. De opgravingen worden niet geëxploiteerd en daarom gratis toegankelijk. We blijven met het enthousiasme van de man zelf toch maar een beetje voorzichtig maar hij is en blijft allervriendelijkst. We geven ook hem maar een paar Lira's. Tegen de steile heuvel zien we een aantal sarcofagen en ons is verteld dat er, op de weg naar rechts, nog veel meer moeten liggen. Na 10 kilometer lopen, op slippers (dom), zijn we weer terug in het hotel. We hebben van deze wandeling bijzonder veel genoten.